Ik las Het verlies van de aarde: een recente geschiedenis van Nathaniel Rich. Alles wat we nu weten over klimaatverandering wisten we al in 1979, schrijft hij, maar door tegenwerking vanuit de industrie en kortetermijndenken van de politiek ondernemen we nog amper actie. Een teleurstellende geschiedenis, maar we moeten niet bij de pakken neerzitten. Eerlijkheid over klimaatverandering is geboden, schrijft hij, en klimaatontkenners noemt hij schurken. En er zijn oplossingen voorhanden, dus de schouders eronder, niets doen is geen optie en zal het vertrouwen in de politiek nog verder doen afnemen. ‘Het onvermogen tot handelen erodeert ons vertrouwen in menselijke broederschap net zozeer als het onze gletsjers aantast.’
Een alarmerend en enigszins activerend boek, kortom. Nationale overheden moeten opnieuw gaan toewerken naar een internationaal verdrag, het liefst onder leiding van grootvervuiler Amerika. Het verhaal is wel een tikkie langdradig, niet altijd even gracieus vertaald, het gaat in op Amerikaanse vergaderingen tussen 1979 tot 1989 (ver van je bed), de namen vliegen je om de oren en de toon is vaak geforceerd spannend om de illusie te wekken dat je erbij was. Geen aanrader dus. Wel kun je eens een blik werpen op het originele artikel dat Rich schreef voor The New York Times Magazine.