Leonie Henrich is 23 en een van de beste crossfitters van Nederland. Nog geen vijf jaar geleden werd haar verteld dat crossfit geen vrouwensport was, en dus niets voor haar, maar in 2016 werd ze derde bij de Lowlands Throwdown, de grootste crossfitwedstrijd in de Benelux. Voor de campagne van Dove, My Beauty, My Say, zocht ik haar op in de gym Punt Uit in Lijnden, en vroeg haar onder meer hoe het is om als vrouw heel gespierd te zijn.
Leonie studeert Bedrijfskunde, maar is vooral aan het trainen, soms wel tien keer per week. Daardoor is ze gespierder dan veel mannen en daar krijgt ze weleens commentaar op. Daar trekt ze zich weinig van aan, want crossfit is nu eenmaal wat ze graag doet; dat haar lichaam er daardoor anders uitziet dan men gewend is van een vrouw, neemt ze voor lief. Via haar Instagram deelt ze haar ervaringen met duizenden volgers.
Wat vind je zo leuk aan crossfit?
Crossfit is elke dag anders. Het geeft een enorme kick als je een heel zwaar gewicht kunt verplaatsen, maar je moet ook goed zijn in gymnastiek, bijvoorbeeld in de ringen. Daarnaast is het heel vaak, heel veel stukgaan. Hoeveel pijn ben je bereid om te lijden? Het gevoel van een work-out haal ik uit niks anders en het werkt erg verslavend.
Zo verslavend dat je de allerbeste wil worden?
Ik ben nooit begonnen met het doel om competitie te gaan draaien. Ik wilde gewoon fitter worden, maar dat is een beetje uit de hand gelopen.
Hoe gebeurde dat?
Mijn coaches vroegen of ik wilde meedoen aan de Lowlands Throwdown. Toen ik zo’n wedstrijd gezien had dacht ik: wow, die meiden zijn echt sterk, dat wil ik ook. Vanaf dat moment is het balletje gaan rollen. Ik ben serieuzer gaan trainen en meer naar mijn voeding gaan kijken. Het eerste jaar kwalificeerde ik me niet maar het jaar daarop kwalificeerde ik me als beste. De laatste anderhalf jaar heb ik echt heel serieus getraind, dat zou je zeker topsport kunnen noemen. Er zijn weken geweest waarin ik tien keer trainde. Nooit gedacht dat ik op dit punt zou komen, maar op een gegeven moment merk je dat je potentie voor iets hebt. Dat heb ik vol aangegrepen.
Hoe was je voordat je aan crossfit ging doen?
Ik was 19, onzeker en angstig voor de wereld. Ik vond het eng om naar crossfit te gaan, ik was bang dat ik dingen niet kon. Dit kwam vooral ook doordat anderen zeiden dat het geen vrouwensport was en dat ik het niet zou kunnen. Ik dacht dat ik nooit 90 kilo kon squatten, maar nu squat ik 125. De kick van dingen kunnen die ik nooit had verwacht te kunnen, zorgde voor veel verandering in mijn zelfvertrouwen. Ik voel me nu sterker dan ooit.
Zeiden mensen weleens: “Doe. Normaal.”?
De meeste mensen namen me serieus, maar sommigen hadden ook wel zoiets van: ga gewoon zoals elke student lekker stappen, waarom zou je dertig uur per week gaan trainen? En ik kon niet overal uit eten, ik moest bijhouden wat ik at. Dan zeiden mensen: je bent helemaal niet dik, waarom moet je alles zo bijhouden?
Kreeg je weleens commentaar op je lichaam?
Als ik uitging hadden mensen het over mijn armen, en niet altijd in positieve zin. Of ze staarden naar me zonder iets te zeggen. Omdat ik van mijn lijf houd, zag ik dat als een compliment. Dit is wie ik ben. Het is mijn keuze om er zo uit te zien. Ik ben ‘atleet Leonie’.
Zit je lekker in je vel?
Zeker. Mijn lijf is natuurlijk erg veranderd. Er was een punt waarop ik in de spiegel keek en dacht: mijn schouders worden nu wel echt groot. Maar ik ben gelukkiger dan ooit, dus het maakt me niet uit. Mijn borsten zijn door het trainen wel een beetje verdwenen. Maar ik hoor bij de top van Nederland in crossfit, ik zit goed in mijn vel en mag elke dag doen waar ik heel blij van word. Dat is mij veel meer waard. Dat ik mensen inspireer met wat ik doe, dat vind ik gaaf. En om negatieve reacties kan ik vooral lachen. Een reactie als “No tits? Wow”, daar maak ik een screenshot van om te bewaren.
Als mensen negatief zijn, wat zeggen ze dan?
Iemand zette eens de vraag “He or she?” onder een foto op Instagram. Gelukkig valt het nu mee met negatieve reacties. De mensen die mij volgen zijn vooral sporters. De Nederlandse crossfitwereld is klein en mensen waarderen wat ik kan en hoe ik eruitzie. Op mijn Instagram zie ik een zee aan positiviteit.
Er zijn veel mensen die mijn spieren sexy vinden en voor veel vrouwen ben ik een voorbeeld. Anderzijds heb je ook mensen die zeggen dat ik er niet vrouwelijk uitzie. Mensen met wie ik op de middelbare school heb gezeten hoor ik ook weleens zo over mij praten. Dat doet pijn, maar ik zit te goed in mijn vel om me erdoor te laten raken.
Pas je je aan op commentaar dat je krijgt op je uiterlijk?
Niet meer want ik word blij van wat ik doe. De enige naar wie ik luister wat betreft mijn uiterlijk zijn mijn teamgenootjes, mijn coach en mijn familie. Ik doe alles vanuit mijn passie, anders was ik niet gekomen waar ik nu ben. In het begin zeiden mensen dat ik wel erg gespierd aan het worden was. Mijn toenmalige vriend vond het helemaal niks, mijn tante en mijn oma waren bezorgd. Ik legde ze uit dat het een droom was, daarna stonden ze volledig achter me.
Ben je kritisch op je uiterlijk?
Ik denk dat iedereen dat is, maar ik train niet om er goed uit te zijn. Ik train om te presteren. Ik vind het gaaf om te zien hoe mijn lijf verandert – de blokken op mijn buik, de aders op mijn armen, de spiervezels. Daardoor verandert ook je zelfbeeld.
En behalve je spieren, ben je bijvoorbeeld met je haar bezig?
Daar ben ik vrij makkelijk in. Ik ben een meisjemeisje maar ik gooi ’s ochtends m’n haar in een knot en ga naar de training. Ik vind het leuk om mezelf op te tutten en op hakjes en in een jurkje rond te wandelen. Ik hou niet van dikke lagen make-up. Trainen doe ik in korte broekjes en een sport-bh dus iedereen weet hoe ik eruitzie.
Vind je dat sociale media een vertekend beeld geven van schoonheid?
Ja. Het wordt wel beter. Je ziet steeds meer acceptatie voor fitgirls en stronggirls. In mijn eigen bubbel zie ik niet echt een vertekend beeld, maar in algemene zin tonen de media wel een beperkt vrouwbeeld. Modellen zijn nu minder dun dan vroeger, maar ik ben bijvoorbeeld te gespierd om fitnessmodel te zijn. Ik vind dat gezondheid boven alles moet staan en niet het uiterlijk. Modellen worden vaak mooi gevonden, maar ze eten zo weinig dat hun kwaliteit van leven lager ligt dan die van iemand die een grammetje meer heeft. Zou er niet een vrouw met een hogere kwaliteit van leven op de cover moeten staan, in plaats van de vrouw die zichzelf moet uithongeren?
Je post veel op Instagram. Waarom?
Omdat ik merkte dat mensen dat leuk vinden. Ik kreeg veel vriendschapsverzoeken van onbekenden op mijn gewone pagina en toen heb ik een atletenpagina gemaakt. Dat mensen mij inspirerend vinden, vind ik geweldig en ik geef graag een kijkje in mijn leven. Ik vertel niet alleen over mijn records maar ook over mijn gevoelens.
Natuurlijk vind ik het fijn om likes en volgers te krijgen. Dat is het spelletje. Mensen houden van aandacht, ik ook. Het is goed voor je zelfvertrouwen, maar het is niet zo dat ik zonder social media geen zelfvertrouwen zou hebben. Het gevaar zit erin dat mensen voor hun positieve zelfbeeld afhankelijk worden van social media. Dat is bij mij totaal niet zo.
Dit schreef ik voor Broadly, zie hier.