Het was Hendrik Aerts van moON productions wederom niet gegund zijn Blackbird – Rebirth aan het Oerol-publiek te tonen. In besloten kring sloot hij het zo persoonlijke maar ook zo universele project af. Na afloop overheersten gevoelens van verdriet en verbondenheid, en bracht men een dronk uit op de toekomst.
Op 30 juli 2018 werden actrice Linda Olthof en haar zoontje vermoord door haar ex-partner in New York. Theatermaker Hendrik Aerts van moON productions was innig bevriend met de begaafde toneelspeelster uit Deventer. Hij componeerde voor haar een spookachtig requiem, waarin hij de stemmen van de doden en de levenden in vele klankkleuren laat samenkomen. Blackbird – Rebirth werd dinsdag 8 juni voor een kleine, intieme groep Oerol-medewerkers ten tonele gebracht, ter afsluiting van twee slepende jaren van uitstel en afstel.
Een langwerpige weide in het Formerumerbos vormt het decor voor de muzikale presentatie van Aerts en violiste Diamanda Dramm, die blootsvoets door het gras zwiert. De avondzon (de videobeelden zijn van overdag, maar ondergetekende en andere festivalmedewerkers waren er ’s avonds bij) schijnt haar laatste goudgele stralen op de toppen van het lover. De stammen en het kreupelhout zijn reeds in schaduwen gehuld. In het midden van de weide, achter de twee spelers, strekt zich een langwerpige poel donker, stilstaand water uit, waar behalve vele muggen een subtiele mist uit opstijgt — de associatie met de mythische rivier de Styx is snel gelegd.
Aerts: “Wat wij eerder in de zaal hebben proberen te creëren, heeft dit bos al van zichzelf: de juiste stilte en een kloppende, unheimische sfeer. Ik wilde een wereld creëren waarin de doden met de levenden spreken. Een tussenwereld, een hiernamaals, een droomlandschap, geïnspireerd door de Noorse schilder Odd Nerdrum, een van Linda’s lievelingsschilders.” De enkele aanwezigen zijn gezeteld op krukjes van boomstam, het flesje muggenspray circuleert net voor aanvang op hoog tempo. In het gras naast de acteur liggen grote witte zakken, bevlekt in een schakering aan tinten van gestold bloed.
“De grote crux bij deze voorstelling was dat het geen privéaangelegenheid moest worden. Het moest een universeel verhaal worden waar iedereen zijn of haar ervaring of verlies in gespiegeld zou kunnen zien”, vertelt Aerts. Dat het hem met Blackbird – Rebirth gelukt is zijn persoonlijke verhaal te overstijgen, bewijzen de vele tranen die vloeien na afloop van de voorstelling. Wat de ervaring voor sommigen, onder wie Oerols artistiek leider Kees Lesuis, extra ontroerend maakt, is dat zij Hendrik Aerts en Linda Olthof in ditzelfde bos in 2010 de voorstelling Hij die nog van geen einde wist hebben zien spelen. Aerts: “De tour van Blackbird – Rebirth was zo opgebouwd dat we op plekken zouden spelen waar Linda bestaan heeft. We zouden ook in Deventer en in New York spelen. Helaas is bijna alles geannuleerd vanwege de pandemie. Op Oerol wilde ik desalniettemin de tour afronden. Het verhaal is verteld.”
Na afloop bracht Lesuis, die een handzaam formaat cocktailbar had meegebracht, een dronk uit op de toekomst.
Geschreven voor de Oerol-krant van zaterdag 12 juni 2021