Komt goed, heet het weinig opbeurende stuk dat Toneelgroep Oostpool speelt bij de Griene Pôlle. Maar komt het ook goed? En wanneer is het goed?
De opwarming van de aarde laat zich voelen, vrijdag om 12.45 uur. Het publiek, dat de blakende tribune voor driekwart vult, smeert zich gretig in met zonnemelk voor aanvang van het toneelstuk. Tegenover de oplopende rij zitplaatsen staat een imposant wit huis met een eveneens wit hek eromheen, dat doorboord is door een ruimteschip. Astronaut Ivy (Emma Pelckmans), tevens marketeer, is neergestort en heeft een enorme scherf in haar schouder. Na een belletje met het bedrijf waarvoor ze werkt, zakt ze in ineen in het hoge gras.
Het dorp waar Ivy is beland, heet Gilgamesj. De dorpelingen wonen met z’n allen in één huis, en pluis is het er niet. Iedereen zit in therapie bij Silis, die een empathische indruk maakt, maar toch zijn vele oud-bewoners het bos in gelopen, een gewisse dood tegemoet. Eenmaal hersteld heeft Ivy het even naar haar zin in het dorp, tot ‘hoofd Toerisme’ Arnold verliefd op haar wordt en haar probeert te zoenen, al zegt zei duidelijk ‘Neen’. Haar beschuldigingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag vallen bij de dorpelingen in slechte aarde, en Ivy wordt aan een paal vastgebonden met een lederen, best wel kinky mondmasker op.
Niemand is gelukkig in dit fictieve dorp. Waarom? “We sterven uit!” roept huisarts Mara, vlak voordat ze zelf ook het bos inloopt. “We weten toch allemaal dat we fucked zijn?” Barbecue-liefhebber Frank vraagt aan zijn vrouw, de burgemeester, hoe het nu verder moet. “Hetzelfde als wat we altijd doen,” antwoordt zij. “Ermee leren leven.”
Het publiek geniet van de voorstelling. Vooral bij de scène waarin de dorpelingen hun brandstof verspillende ritueel ‘hardcore’ uitvoeren wordt breed gegrijnsd. Na afloop hoor je de mensen denken: is dit nou een op zichzelf staand verhaal, of is Komt goed een metafoor voor deze sombere tijd? Gaat het zien nu het nog kan, denk er eens over na, en waardeer ook de leuke dingen van het leven, zoals schoonheid en de liefde, dan komt het vast al een eind goed.
Geschreven voor de Oerol-dagkrant, zie hier. Foto Nichon Glerum.