Het is de laatste dag van het jaar, en dus kijken we bij De Gebroken Rug terug naar de ruggen die we dit jaar braken. Onze conclusie: vorig jaar lazen we meer. Misschien hadden we het dit jaar drukker, misschien waren de boeken dikker, misschien worden we indolente dertigers met volrijpe buiken en weke breinen. Waarschijnlijk dat laatste. Toch lazen we nog genoeg dode bomen bij elkaar om een lijstje aanraders voor je te kunnen opstellen. Dit zijn de vijftien beste boeken die wij in 2015 lazen. Lees verder
Pim Morskate gaat de zestig dit jaar niet halen
2015 loopt ten einde. Wat nog rest zijn buffelsessies, cadeau’s, zwaarmoedige vollebuikwandelingen, verwarrende gevoelens, familiefilms, borrels, puzzels, toastjes, ambivalente oud-en-nieuwplannen en uiteraard een boel goede voornemens. Waar sommige mensen hun Facebookvrienden imponeren met statusupdates als ‘Ik ga in 2015 vaker de fiets pakken’ en ‘Ik neem in 2015 nooit meer tegelijk een slaappil en een laxeerpil’, gooien anderen het over een intellectuelere boeg. Zoals Pim Morskate, die zich een jaar geleden voornam om in 2015 veel boeken te lezen. Lees verder
Andy Leenen, de man van honderd boeken
Sommige mensen stoppen met roken, anderen schrijven zich in bij een sportschool. De jaarwisseling is voor velen een moment om zichzelf met goede voornemens op te zadelen. Een kleine groep andersdenkenden stelt zichzelf ten doel in het komende jaar een bepaald aantal boeken te lezen. Nu 2015 ten einde loopt spraken we een aantal van deze Mohikanen. Vandaag: Andy Leenen, de man van honderd boeken. Lees verder
Waarom kijken mensen naar films vol ellende?
Een tijdje terug zag ik The Paradise Suite van regisseur Joost van Ginkel, een mozaïsche filmvertelling over gezellige dingen als vrouwenhandel, kinderverwaarlozing en de Bosnische burgeroorlog. Deze cocktail van leed en ellende is de Nederlandse inzending voor de Oscars van 2016. Tijdens de aftiteling zeiden mensen dingen als “Nou Margreet, lekkere vrijdagavondfilm” en “Volgende keer weer naar Pathé, of niet Wilfred?” Na afloop voelde ik me bitter en zondig, trok ik mijn bestaan in twijfel en ruziede ik met mijn vriendin. Lees verder
Er is niets wat hier nog blijft
Vrijdagavond 16 oktober 2015 vond in gallerie Vriend van Bavink te Amsterdam de boekpresentatie plaats van Er is niets wat hier nog blijft van Jan van Tienen. Mensen werden bedankt, passages werden voorgelezen, boeken werden verkocht, leverworst en kaas werden gegeten. Er werd gedronken op Jan van Tienen en dat er maar veel boeken verkocht mogen worden. Jan, namens De Gebroken Rug van harte gefeliciteerd met je debuut, en we hopen nog veel moois van je te mogen lezen.
Het Peter Buwalda karbonade-experiment
‘Een boek verfilmen is een karbonade opdrinken met een rietje: onmogelijk,’ aldus schrijver Peter Buwalda in het tv-programma Zomergasten twee weken geleden. Klinkt goed, maar klopt het ook? Bij De Gebroken Rug namen we de proef op de som: we haalden karbonades en probeerden ze met rietjes op te drinken. Daarna keken we een boekverfilming. Conclusie: het boek is beter. Onze bevindingen lees je hier. Lees verder
4 à 5 dingen uit mijn leven die schrijvers zich hebben toegeëigend
Pas toen ik mijn gezicht afdroogde besefte ik dat de handdoek die ik gebruikte vier dagen op de grond in de sportschool had gelegen. Ik had hem maandag laten slingeren en vrijdag in een groezelig hoekje teruggevonden toen ik mijn veters strikte. Thuis had ik hem over de leuning van de luie stoel gelegd en daarna was ik de hele episode weer vergeten, tot ik me ermee stond af te drogen. Toen ik het samengestelde aroma van zweet, rubberen vloer, gebakken eieren en sigarettenrook opsnoof dacht ik: hier zou je een stevige kruidenthee van kunnen trekken. Lees verder
Alice brengt het kleine meisje in je naar boven
Ik droomde dat ik in een speelparadijs was, opgezet door Floyd Mayweather en Manny Pacquiao. Alles was zilvergrijs, diverse etages waren verbonden via trappen en bruggen. Ik speelde met een flesgroene stuiterbal en voelde me senang, tot de vriendin van een vriend van me de bal uit mijn handen sloeg. De bal stuiterde de bosjes in en kwam terecht onder een tak met een dode vogel erop. Het was een geplukte, vlezige loopvogel met rode poten, een grote rode snavel en blauwe ogen. Ik was angstig, ik houd sowieso niet van vogels. Gelukkig stonden er tegen een klimrek langs de wand roeispanen opgesteld. Sommige waren te zwaar om te tillen, het duurde even voor ik een handzaam exemplaar had gevonden. Toen ik de bal met de roeispaan uit de bosjes probeerde te vissen, viel een van de bloedrode poten van de vogel af, bovenop de bal. Het spel was over, kakelend werd ik wakker. Lees verder
Onze avond met Michel Houellebecq
Als intellectueel exhibitionist kom je vaak ver met bluffen, maar als Houellebecq in je eigen stad een festival aandoet, dan is niet gaan geen optie. Afgelopen weekend vond in Utrecht de vijfde editie van City2Cities plaats, een literair festival met een naam als een sponsorloop. Neusje van de zalm was Michel Houellebecq, die op zaterdagavond in het oude postkantoor op de Neude over zijn nieuwe boek kwam praten. Henk en Klaas waren aanwezig, zodat ook zij nu kunnen zeggen: wij waren erbij. Dit is hun verslag. Lees verder
De mens als machine, met een ferme streep licht
In goede boeken zit vaak een mespuntje waanzin, aldus Pieter Steinz in zijn recente essay Waanzin in de wereldliteratuur. Miguel de Cervantes, Edgar Allan Poe, Virginia Woolf—schrijvers van alle tijden lieten zich door waanzin inspireren, en sommige waren zelf rijp voor het dolhuis. Afgelopen week las ik een boek dat Steinz niet bespreekt, maar dat wel toppie de poppie waanzinnig is. Het werd me een jaar geleden aangeraden door een technicus op mijn werk. Op een ochtend zat hij met een peuk en bak koffie op het terras voor het filmhuis waar we werken. ‘Aan het ontbijt?’ vroeg ik. ‘Breakfast of Champions,’ antwoordde hij, ‘—wat trouwens ook een geniaal boek is.’ Zo ging dat. Lees verder
Meer praten minder lezen: stellingen van Pierre Bayard
Dat je best over boeken kunt praten die je niet hebt gelezen, weet iedereen die een maand op een middelbare school heeft gezeten. Toch schreef de Franse psychoanalyticus en literatuurdocent Pierre Bayard een heel boek om dat aan te tonen, Hoe te praten over boeken die je niet hebt gelezen (2007). Ik kocht het ooit voor twee euro bij de Slegte in Nijmegen, toen ik daar tijdens mijn master melancholische middagwandelingen maakte. Lange tijd las ik het niet, begin dit jaar wel, en nu praat ik er weleens over. Lees verder
Zwarte komedie over mislukte nieuwbouwstad
Twee jaar geleden kreeg ik een rondleiding door Lelystad van Joris van Casteren, schrijver van het boek Lelystad. Ik studeerde geschiedenis in Nijmegen. Met twee andere studenten volgde ik de gloednieuwe Engelstalige master. Er waren geen buitenlandse aanmeldingen, het meest exotische exemplaar was een Limburgs meisje dat elke week een andere haarkleur had. Lees verder
Interview met fotojournalist Boudewijn Bollmann over zijn liefde voor ‘De avonden’ van Gerard Reve
Bij De Gebroken Rug waarderen we boeken en melancholie. Daarom vroegen we Boudewijn Bollmann naar zijn inktzwarte liefdesrelatie met De avonden van Gerard Reve. Bollmann is fotograaf, en een goeie. Hij fotografeerde onder meer voor Vrij Nederland, NRC Handelsblad, MU en Vice Magazine, en een deel van zijn werk hangt vanaf januari in het Nederlands Fotomuseum voor de tentoonstelling Rotterdam in the Picture. Kortom: Boudewijn Bollmann riekt naar succes. Omdat hij in zijn werk vaak verwijst naar Gerard Reve en zijn gemoed al jaren spiegelt aan dat van Frits van Egters, vroegen we hem in Rotterdam naar de hoed en de rand, ten einde zijn ziel te doorgronden. Lees verder
Het geinige grote baggerboek van I.L. Pfeijffer
‘Waar het nou helemaal in wezen om draait bij het baggerwezen, kan deze jongen haarfijn uit de doekjes winden. Als je zo’n tijd heb meegedraaid op de bak als ik, dan heb je echt wel twee of drie handjes vol anekdotes meegemaakt in die jaren.’ Hou je van lachen? Dan is Het grote baggerboek van Ilja Leonard Pfeijffer echt iets voor jou. Een geinig dun boekje met taal om bij te gieren. Lees verder
De bloederige ellende die oorlog heet
Op een vrijdag in augustus besprak ik met wat elitaire vrienden A Farewell to Arms van Ernest Hemingway. Dat leek ons, honderd jaar na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, een goed idee. Ik had rijst met kip en groente in boemboesaus gemaakt en we smulden als Italiaanse officieren in een bordello. Daarna bespraken we het boek en dronken we bier en gin en aten we partysticks. Halverwege liet een van mijn boys een boer die naar augurk en gin rook maar vooral naar augurk. Dat was lachen. Lees verder
De representatie van gaskamers in holocaustfilms
In 2013 schreef ik een masterscriptie aan de Radboud Universiteit over de representatie van gaskamers in films over de holocaust. De Duitse filmmaker Uwe Boll had onlangs de uiterst belabberde gaskamerfilm Auschwitz uitgebracht. Voorafgaande aan het drama richtte de regisseur zich tot de kijker. Hij beweerde dat nog geen enkele filmmaker de massamoord verbeeld had, en dat het hem ‘om educatieve redenen’ nodig scheen om dat te veranderen. Dat klonk hoogst discutabel, dus ik besloot de geschiedenis van de holocaustfilm in te duiken om uit te zoeken hoe de vreselijke massamoord op de Joden en andere slachtoffers van het nazisme door de jaren heen verbeeld is in speelfilms en documentaires. Het resultaat werd beoordeeld met een 8. Klik hier om ‘The Representation of Gas Chambers in Holocaust Films, 1943-2013’ te downloaden.
Is de PVV fascistisch?
Over die vraag schreef ik in 2011 mijn bachelorscriptie aan de Tilburg University. Rob Riemen had dat in 2010 beweerd in zijn essay De eeuwige terugkeer van het fascisme, maar ik vond zijn onderbouwing niet overtuigend, omdat hij zijn beweringen niet staafde met concrete voorbeelden. Aan de hand van de theorie die historicus Robert Paxton uiteenzet in The Anatomy of Fascism (2004) bestudeerde ik het reilen en zeilen van de Partij Voor de Vrijheid, en ik kwam tot de conclusie dat de PVV terecht fascistisch genoemd kan worden. De scriptie werd beloond met het hoogst mogelijke cijfer, een 10. Klik hier om de scriptie ‘Prototypical Fascism in Contemporary Dutch Politics’ te lezen.
The Representation of Ottomans in Casanova’s ‘The Story of My Life’
“I am writing ‘My Life’ to laugh at myself, and I am succeeding,” writes Giacomo Casanova on January 10, 1791 (Pizzamiglio, 2005, p. ix). Born on April 2, 1725, Casanova sets of on a life of learning, travel, intrigue, seduction and all-round adventure. At the age of sixty-four, suffering from deep melancholy, his doctor advises him to start writing his memoirs as a remedy for his black bile (p. xv) and so he does, until his death in 1798. The result is the impressing The Story of My Life, shocking and fascinating many readers with its countless episodes on love and seduction of women, but more importantly opening an authentic window into the world of eighteenth century European social life. Lees verder
Interview met Rob Reijnen
Als je het over de Tilburgse horeca hebt, dan heb je het over Rob Reijnen. Op zijn tweeëntwintigste riep hij dat hij later zes kroegen zou hebben, toen hij zevenentwintig was opende hij met een vriend café Bolle en nu, op veertigjarige leeftijd, heeft Rob Reijnen tien Tilburgse kroegen onder zijn Brabo Horecagroep. ‘Horecabeheerder’ noemt hij zich graag. ‘Horeca-eidbaas’ noemen wij hem liever. Bij Italiaans restaurant Da Paolo aan het Piusplein aten wij op een lenteavond begin april een hapje met Rob Reijnen en bespraken we zijn pad naar succes. Lees verder
De bloedwijntapes
Het klinkt als de uitvinding van een dronken clown, maar het bestaat echt: een alcoholhoudende drank met vitamine C, ginseng en ijzer, voor extra energie. Bloedwijn. Is die vino een beetje te hakken? City Sounds-reporters JvT en de Boef namen de proef op de som. Dit is hun verhaal. Lees verder